Dynamiczny przyrost ludności Jastrzębia, który był spowodowany budową nowych kopalń w Rybnickim Okręgu Węglowym, pociągnął za sobą potrzebę zapewnienia lepszej opieki zdrowotnej. Jedyny szpital w powiecie znajdował się w Wodzisławiu, a liczba łóżek jaką dysponował była zbyt mała. Dlatego z pomocą Wydziału Zdrowia Wojewódzkiej Rady Narodowej przystąpiono w 1960 roku do realizacji budowy nowego pawilonu szpitalnego w Wodzisławiu, natomiast w Jastrzębiu przewidziano powstanie oddziału chirurgiczno-urazowego.
Już w 1958 roku wytypowano na ten cel dwa budynki, które do tej pory służyły kuracjuszom w ramach Funduszu Wczasów Pracowniczych. Były to Górnik I (dawniej pensjonat Kałuży) i Górnik II znany jako „Hutnik” (dawniej sanatorium huty Baildon. Początkowo władze związkowe nie zgodziły się na odstąpienie budynków. Przekazanie obiektów służbie zdrowia nastąpiło dopiero w 1960 roku. Centralna Rada Związków Zawodowych zdecydowała ostatecznie o przekazanie trzech budynków FWP w Jastrzębiu. Trzecim obiektem, poza dwoma już wymienionymi, był Górnik III czyli dawna willa Franciszka, zwana potocznie Dyrdzianką, gdzie w latach1951-1960 znajdowała się m. in. przychodnia zakładowa.
Pierwsze założenia mówiły o oddaniu szpitala w Jastrzębiu już wiosną 1961 roku. Niestety termin ten nie został dotrzymany i nie było to jedyne opóźnienie. Kolejnymi terminami był 1 maja 1962 roku i 7 listopada tegoż roku. Ostatecznie uroczyste oddanie do użytku Szpitala Miejskiego w Jastrzębiu nastąpiło 26 stycznia 1963 roku. W tym dniu powiat wodzisławski wzbogacił się o blisko 80 łóżek szpitalnych. Dyrektorem placówki został dr Jerzy Wagner, który nadzorował przebieg prac adaptacyjnych wraz ze swoim zastępcą do spraw administracyjno-gospodarczych mgr Jerzym Fudzińskim. Dużą pomoc przy tworzeniu szpitala okazał m.in. dyr. kop. „Jas-Mos” inż. Włodzimierz Ostaszewski. Wśród firm pracujących przy robotach adaptacyjnych wyróżniły się: Gliwickie Przedsiębiorstwo Robót Inżynieryjnych, Przedsiębiorstwo Montażu Urządzeń Elektrycznych, Woj. Przed. Bud. Terenowego z Niedobczyc oraz Spółdzielnia Remontowo-Konserwacyjna z Rydułtów.
Poza oddziałem chirurgiczno-ortopedycznym i pododdziałem chirurgii ogólnej uruchomiono dwie przychodnie – chirurgiczną i urazową, a także przychodnię stomatologiczną. Personel składał się z 6 lekarzy specjalistów i 25 pielęgniarek. W 1973 roku zaadaptowano kolejne budynki. W dawnej „Katowiczance” utworzono oddział ginekologiczno-położniczy, natomiast w byłym pensjonacie Związku Kas Chorych (pierwotnie willa „Emilia”) uruchomiono oddział dziecięcy. Znalazło się także miejsce na stację Pogotowia Ratunkowego, które ulokowano w dawnej willi „Hoppenów”.
Duże zmiany nastąpiły w latach 90. W 1992 roku oddano na osiedlu „Przyjaźń” nowy Szpital Dziecięcy, a pomieszczenia starego budynku przejął Urzędu Skarbowego. Także budynki, które jako pierwsze zostały przekazane na potrzeby Szpitala Miejskiego znalazły nowe zastosowanie. W dawnej willi Kałuży, gdzie do 2001 roku mieścił się Zakład Lecznictwa Ambulatoryjnego, utworzono Ośrodek Dydaktyczny Uniwersytetu Śląskiego, a dawny Hutnik zaadaptowano na potrzeby Sądu Rejonowego. Z przedwojennych zabudowań uzdrowiskowych najdłużej korzystała porodówka, która opuściła „Katowiczankę” dopiero w 2002 roku, znajdując miejsce w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym nr 2.
Źródła:
- „Nowiny” 1961, 1962, 1963
- „Trybuna Robotnicza” 1959, 1960, 1962, 1963, 1973
- „Jastrząb” 1992, 2001, 2002