Średnicki Henryk (ur. 17 I 1955 Siemianowice Śląskie – zm. 10 IV 2016 Piotrków Trybunalski) – bokser GKS Jastrzębie, mistrz świata, Europy i Polski.

Swoje pierwsze kroki w boksie stawiał w Górniku Siemianowice. Pierwsze sukcesy juniorskie spowodowały, że przeniósł się do GKS Katowice, w którym zdobył swój pierwszy tytuł mistrzowski. Następnie walczył w barwach GKS Tychy. Największe sukcesy odniósł jednak jako zawodnik GKS Jastrzębie pod okiem trenera Antoniego Zygmunta. Karierę zawodniczą zakończył w Górniku Sosnowiec.

W swojej karierze wielokrotnie zdobywał medale Mistrzostw Polski: złoto – 1974 (GKS Katowice), 1975 (GKS Tychy), 1976 (GKS Tychy), 1978 (GKS Jastrzębie), 1979 (GKS Jastrzębie), 1982 (Górnik Sosnowiec); srebro – 1977 (GKS Jastrzębie); brąz – 1980 (GKS Jastrzębie), 1983 (Górnik Sosnowiec). Był również mistrzem Śląska w latach: 1974, 1977, 1978, 1982 i 1985.

Największym sukcesem Średnickiego było zdobycie jedynego jak dotąd w historii polskiego boksu amatorskiego tytułu mistrza świata. Dokonał tego podczas II Mistrzostw Świata w Belgradzie (1978) w wadze muszej. Pokonał wówczas Hornaka (CSRS), Orbana (Węgry), Michajłowa (ZSRR) oraz w finale Hectora Ramireza (Kuba). Uczestniczył także w I Mistrzostwach Świata w Hawanie (1974) – w kategorii muszej przegrał z Cosmą (Rumunia).

Niemniej cenne były dwa tytuły mistrza Europy. Wywalczył je w Halle (1977) w kategorii papierowej, bijąc Genca (Turcja), Hornaka (CSRS), Sutcliffa (Irlandia) i w finale Georgijewa (Bułgaria) oraz w Kolonii (1979) w kategorii muszej, pokonując Eroglu (Turcja), Dugarowa (ZSRR) i w finale Radu (Rumunia). Bez sukcesu walczył podczas Mistrzostw Europy w Katowicach (1975) – w wadze papierowej pokonał Dunne (Irlandia), lecz przegrał z Gedo (Węgry).

Zabrakło mu szczęścia podczas igrzysk olimpijskich. W Montrealu (1976), walcząc w wadze papierowej, pokonał Curtisa (USA), lecz przegrał z Li Byong Ukiem (KRLD). W Moskwie (1980), w wadze muszej, pokonał Mwango (Zambia), lecz przegrał z przyszłym wicemistrzem Miroszniczenko (ZSRR).

W reprezentacji Polski wystąpił 17 razy, zwyciężając w 13 pojedynkach, a przegrywając jedynie w 4. W sumie w swojej karierze stoczył 366 walk, z których tylko 32 przegrał, a 10 zremisował.

Był wielokrotnie nagradzany. Aż cztery razy zdobył „Złote rękawice” przyznawane przez miesięcznik „Boks” (1975, 1977, 1978, 1979). Trzykrotnie znajdował się w dziesiątce plebiscytu „Przeglądu Sportowego” na najlepszego sportowca Polski (1977 – 4 miejsce, 1978 – 3 miejsce, 1979 – 8 miejsce). Trzy razy triumfował w swojej kategorii w klasyfikacji europejskich pięściarzy (1977, 1978, 1979). Również trzykrotnie zwyciężył w Turnieju im. Feliksa Stamma (1977, 1978, 1982).

Był zawodnikiem o niezwykłej wydolności, dzięki czemu bił się z wielkim zaangażowaniem przez całą walkę. Jednocześnie był barwną osobowością, z którą wiąże się wiele opowieści i anegdot.

Po zakończeniu kariery zawodniczej przez pewien czas trenował młodzież w Górniku Sosnowiec, a także prowadził szkółkę bokserską w Myszkowie. Pod koniec życia zmagał się z wieloma chorobami. Zmarł w szpitalu w Piotrkowie Trybunalskim.

Źródła:

• H. Marzec, 80 lat śląskiego boksu, Katowice [2003].
• http://www.przegladsportowy.pl/boks,boks-zmarl-henryk-srednicki,artykul,662476,1,290.html
• http://www.gazetakrakowska.pl/artykul/794010,chlopie-cos-ty-chcial-zrobic-drugie-zycie-henryka-srednickiego,id,t.html
• http://www.sport.pl/boks/1,64992,19903518,henryk-srednicki-nie-zyje-mistrz-swiata-nigdy-nie-kleknal.html