Hupka Ludwik (ur. 1876 Naczęsławice – zm. 23 V 1935) – przywódca powstańczy, członek Zarządu Głównego Związku Powstańców Śląskich, magister prawa

Ludwik Hupka (pseud. Rolewski) urodził się w 1876 r. w rodzinie chłopskiej w Naczęsławicach, pow. kozielski. W 1895 r. zdał maturę w kozielskim gimnazjum. W 1900 r. ukończył studia prawnicze we Wrocławiu. Pracował w sądownictwie śląskim m. in. jako asesor sądowy, a następnie w samorządzie miejskim w Koźlu i Gogolinie. Organizator towarzystw kulturalno-oświatowych. Od 1901 r. służba w armii niemieckiej. Od 1 kwietnia 1901 do 31 marca 1902 r. kurs oficerski, mianowany ppor. Rez. (13 lutego 1906 r.) Brał udział w I wojnie światowej. 2 listopada 1914 r. awansowany na porucznika, a 31 stycznia 1916 r. na kapitana. Dowódca kompanii potem baonu, a przez krótki okres dowodził pułkiem. Na zakończenie wojny w stopniu majora. W czasie I powstania śląskiego był burmistrzem Czeladzi i jednocześnie łącznikiem Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska z Naczelnym Dowództwem Wojsk Powstańczych. Oddał nieocenione zasługi dla opieki nad uchodźcami z Górnego Śląska.

1 października 1920 r. wstąpił do Policji Górnego Śląska, mianowany najpierw dowódcą sotni w Królewskiej Hucie, a następnie w Mysłowicach. Od 9 listopada 1920 r. pełnił funkcję szefa wydziału personalnego POW G. Śl. w powiecie katowickim. Podczas III powstania śląskiego był komendantem etapu w Grupie „Wschód”. 25 czerwca 1921 r. został mianowany szefem sekcji personalnej w organizującym się Departamencie Spraw Wojskowych. Po podziale Górnego Śląska służył w 54 Pułku Piechoty, a w 1924 r. został zdemobilizowany. W 1925 r. mianowany na stanowisko prezesa Okręgowego Urzędu Ziemskiego w Katowicach, a rok później powołany na urząd naczelnika Urzędu Okręgowego w Jastrzębiu-Zdroju. W 1934 r. został wybrany do tymczasowego zarządu Towarzystwa Przyjaciół Młodzieży Powstańczej. Zmarł 23 maja 1935 r.

Źródła:

• Encyklopedia Powstań Śląskich, Opole 1982.
• „Polska Zachodnia” 1934, 1935.