Trzciński Aleksander Roman (ur. 23 I 1933 Warszawa – zm. II 1999) – górnik, nauczyciel, poeta.

Tuż po urodzeniu został porzucony przez matkę w bramie jednej z warszawskich kamienic. Znaleziony przez pracownicę Szpitala Dzieciątka Jezus otrzymał wymyślone imię i nazwisko. W wieku dwóch lat trafił do rodziny Szczytowskich, z którą mieszkał do 1941 r. Po wojnie ukończył szkołę podstawową i w 1950 r. przeniósł się na Górny Śląsk. W Rybniku ukończył Szkołę Przysposobienia Przemysłu Węglowego, a następnie kurs pedagogiczny w Bytomiu. W trakcie edukacji w Technikum Górniczym w Zabrzu był przesłuchiwany przez Urząd Bezpieczeństwa i nakłaniany do współpracy. Zgłosił się wówczas na ochotnika do wojska. Po odsłużeniu powrócił na Śląsk. Zamieszkał w Jastrzębiu. Początkowo pracował w Przedsiębiorstwie Budowy Kopalń, a następnie w KWK „Jastrzębie”. Po ukończeniu Technikum Górniczego pracował w KWK „Moszczenica” i KWK „Manifest Lipcowy” pełniąc funkcje od ładowacza po nadsztygara. W 1968 r. ożenił się z Janiną, z którą miał córkę Barbarę oraz synów Aleksandra i Tomasza. W 1981 r. przeszedł na emeryturę. Był członkiem ZMS i PZPR.

Interesował się przeszłością Jastrzębia. Utrzymywał kontakt z rodziną Witczaków. Spisane przez niego relacje znajdują się w zbiorach Galerii Historii Miasta.

W wolnej chwili pisał utwory poetyckie. Wydał tomiki pt. „Z potrzeby serca” (Bartoszyce 1991) oraz „XII ‘Pieśni’ roku” (Jastrzębie Zdrój 1998). Jest również współautorem kilku antologii i almanachów.

Źródła:

• Rychlicki P.M., Człowiek znaleziony w bramie, „Sygnały Jastrzębskie” nr 23 (30) z 1-15 XII 1994 r.
• „Jastrząb” nr 6 (275) z 12 II 1999 r.